Γκαρσόν; Να παραγγείλω;

Η φιλία δεν έρχεται κατά παραγγελία αλλά μέσα από διάφορες καταστάσεις που συνήθως παίρνουν χρόνο, δένεσαι με τον άλλο με ένα τρόπο πρωτόγνωρο. Αποδεχόμαστε τους φίλους μας με τα ελατώματά και τα προτερήματα τους. Δεχόμαστε τα ψεγάδια τους και πολλές φορές γελάμε με αυτά. Επικεντρωνόμαστε σε όλα αυτά που μας κάνουν χαρούμενους που είμαστε με τους φίλους μας, μιας και δεν νομίζω να υπάρξει κανένας που να έχει τον κολλητό φίλου του, που να είναι τέλειος.

Όμως δεν αντέχουμε να κάνουμε το ίδιο για την σχέση μας. Σκεφτόμαστε επιδερμικά ιδίως όταν είμαστε σε μικρή ηλικία και θέλουμε να βρούμε το ιδανικό, το αψεγάδιαστο, τον άνθρωπο των "ονείρων" μας. Γιατί εφόσον έχω τον άνθρωπο δίπλα μου, που όλα πάνω του μου αρέσουν, τον απορρίπτω για κάποια ελαττώματα ή επειδή "με χαλάει" κάτι επάνω του; Όταν βρούμε τον άνθρωπο των "ονείρων" μας, αμφιβάλεις ότι μπορεί να τον απορρίψουμε επειδή βρωμάνε τα πόδια του; Όταν εντοπίσουμε αυτό που μας "χαλάει" θα τον στείλουμε το το πακέτο από εκεί που ήρθε.

Όταν καταλάβεις ότι σκέφτεσαι τόσο ρηχά, ο έρωτας δεν θα είναι πια εφήμερος επειδή εσύ δεν θα είσαι επιφανειακός. Δεν θα ισχύει το "κανένας δεν θέλει σχέση" και σίγουρα θα γνωρίσεις τους ανθρώπους βαθύτερα. Ζύγισε αυτά που σου αρέσουν και μην βλέπεις ένα μειονέκτημα σαν πρόβλημα αλλά σαν διαφοροποίηση. Όταν τα (+) είναι τόσα πολλά, μην πέσεις στο τρυπάκι...