Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Δεν παντρεύομαι...εγώ δεν σοβαρεύομαι.

Η μητέρα μου το επαναλαμβάνει συνεχώς, ο πατέρας μου συνεχώς ρωτά, οι τριγύρω μου εύχονται "με μια καλή κοπέλα" και κάθε φορά που παντρεύεται κάποιος φίλος είναι σίγουρο ότι θα ακούσω καμιά δεκαριά φορές "και στα δικά σου". Εγώ βέβαια το παίζω υπεράνω, ότι και καλά δεν με ενδιαφέρει ο γάμος και προτιμώ την ελευθερία μου.

Την Ελευθερία μου βέβαια όπως την ορίζουν αυτοί. Όχι δηλαδή ότι προτιμάω να τριγυρνώ τα βράδια και να αλλάζω ερωτικούς συντρόφους. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πιο πεζή. Προτιμώ να μένω στο ωραίο μου σπίτι, μου αρέσει η σταθερότητα, να είμαι με τον σύντροφό μου και με φίλους, να μαγειρεύουμε και να κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί του.
Το πρόβλημα είναι λοιπόν, ότι όλοι αυτοί αν τους πω παντρεύομαι, μάλλον θα πάθουν φρίκη γιατί το θεωρούν αδιανόητο να παντρευτώ έναν άνδρα.

Για ξανασκεφτήτε το! Μήπως τελικά θέλετε να παντρευτώ έναν άνδρα;



Μήπως όμως πρέπει να το σκεφτώ και εγώ; Δεν είναι κρίμα από κοιλιακούς να καταλήξεις στην μπάκα;