Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Κάρτα του Πολίτη - Νέες Ταυτότητες


Με ανυπομονησία περιμένω την κάρτα που επιτέλους θα συμβαδίσει με την εποχή μου। Η ταυτότητα μου, αν και θεωρείτε "καινούργια" με λατινικούς χαρακτήρες, είναι και αυτή γραμμένη στο χέρι (ούτε κάν εκτυπωτής) χωρίς καμία ασφάλεια πλαστογραφίας।

Η νέα κάρτα από ότι έχει ανακοινωθεί προς το παρόν (περιμένουμε το νομοσχέδιο) θα έχει το μέγεθος και τη μορφή πιστωτικής κάρτας, παρόμοιας με τις ταυτότητες κατοίκων πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Στην κάρτα θα περιέχονται όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη διευκόλυνση των πολιτών στις συναλλαγές τους με το Δημόσιο ακόμη και μέσω Διαδικτύου. Ανάμεσα στα άλλα θα υπάρχουν, εκτός από το ονοματεπώνυμο του κατόχου, ο Αριθμός Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ), ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ) και ο Ειδικός Εκλογικός Αριθμός. Θα περιέχει όλα τα δεδομένα για να εξυπηρετείται πολύ γρήγορα ο πολίτης όταν πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο, στο Κέντρο Υγείας όταν ολοκληρωθεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας,και να μη χρειάζεται η γραφειοκρατία.

Εδώ και κανένα 6μηνο που ανακοινώθηκε η βλακεία κάποιων χτύπησε κόκκινο.
Μιλήσανε για ιατρικό απόρρητο που δεν θα είναι πλέον απόρρητο αλλά κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ότι το ιατρικό ιστορικό και να θέλουμε να το βάλουμε στην κάρτα δεν χωράει. Στην κάρτα χωράει απλά ένας αριθμός αναγνώρισης που συνδέεται με το ιατρικό σου ιστορικό.
Το ιατρικό ιστορικό θα είναι προσβάσιμο μέσω του ειδικού αριθμού για τον ιατρικό φάκελο και θα έχει πρόσβαση το αρμόδιο προσωπικό υγείας। Πηγαίνοντας πχ στον γιατρό σου, θα διαβάζει το μηχάνημα το ID και ανάλογα τον ιατρό (και τι πρόσβαση έχει) θα ανακτά μέσω internet και τις αρμόδιας υπηρεσίας το φάκελο σου όπως θα μπορεί να κόβει συνταγή με τον ίδιο τρόπο στο ηλεκτρονικό σου βιβλιάριο।

Σίγουρα υπάρχει και εναλλακτική...να κουβαλάς μαζί σου πάντα το βιβλιάριο τις εξετάσεις σου, τα εμβόλια και την φαρμακευτική σου αγωγή και το υπόλοιπο ιατρικό σου ιστορικό, οπότε αν συμβεί κανένα ατύχημα να διαβάσουν πρώτα το βιβλιάριο σου στο νοσοκομείο πριν σου χορηγήσουν κάτι που θα σου κάνει κακό।

Μιλήσανε για 666 και διάφορα σατανιστικά και άλλα φαιδρά. Αν όμως μια κάρτα για οποιοδήποτε λόγο απομακρύνει κάποιον από το Θεό του, τότε ίσως αυτός καλύτερα να εξετάσει πόσο κοντά και δεμένος είναι με Αυτόν.


Δες και αυτό:




Οι προδιαγραφές ασφαλείας που είναι απόρρητες, δεν είναι ρε βόδια το περιεχόμενο! Οι προδιαγραφές δεν δημοσιεύονται για να μην υπάρχει ευκολία αντιγραφής! Αλλιώς θα γεμίζαμε με πλαστές κάρτες! Να το χαίρεται τον δικηγόρο ο πελάτης του.

Αναρωτιόμαστε πολλές φορές για τη βλακεία που υπάρχει στο κόσμο...διαβάστε τα "χριστιανικά" σχόλια κάτω από το βίντεο αν πιστεύεται ότι η βλακεία είναι σπάνια.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ελλαδιστάν

Όταν στην Ελλάδα πέφτουν πρόστιμα από το ομοφοβικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο για την προστασία των παιδιών και εφήβων από την διαφορετικότητα, στην Αργεντική παίζεται το κοινωνικό Botineras στο οποίο η διαφορετικότητα έχει χαρακτήρα και φωνή....

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Ευρωπαϊκός Αέρας

Δεν ήταν μια από αυτές τις σχέσης του μήνα. Ήμασταν μαζί για περίπου 3,5 χρόνια. Πάνε και περίπου 5 χρόνια που χωρίσαμε. Περάσαμε καλά.


Ωστόσο ο χωρισμός δεν ήταν από αυτούς που λέμε "αμοιβαίος". Είχα αντιληφθεί ότι αντάλλαζε sms με κάποιον και ότι με είχε στο κλάσιμο. Όταν βεβαιώθηκα ότι δεν ήταν και τόσο αθώα αυτά sms, τα πήρα κρανίο και το τελείωσα. Όχι δεν είμαι άκαμπτος ή απόλυτος, είχε προηγηθεί και άλλο κέρατο, το οποίο ο ίδιος μου είχε εξομολογηθεί, με την διαβεβαίωση ότι ήταν απλά μια φάση που περνούσε και δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο...

Δεν θέλω να ξεκόβω τελείως με τους ανθρώπους που πέρασα όμορφες στιγμές. Ότι και αν έχει συμβεί. Ένα τηλέφωνο στα γενέθλια, ένα sms την πρωτοχρονιά, δεν χρειάζονται και πολλά για να κρατήσεις επαφή. Συνήθως όταν ο χρόνος περνά η απλή επικοινωνία γίνεται ουσιαστική και ανάλογα τους εμπλεκόμενους μπορεί να αποκατασταθούν οι σχέσεις.
Έτσι και έγινε. Αφήνοντας πίσω ότι είχε συμβεί, διαγράφοντας τις κακές αναμνήσεις και κρατώντας μόνο τις καλές. Μου είπε ότι γνωρίστηκε με ένα παιδί από Γερμανία (Γερμανός) και αποφάσισε να μετακομίσει στην Γερμανία. Μένουν μαζί και εργάζεται πλέον εκεί.
Επισκέπτονται την Ελλάδα τακτικά. Του Γερμανού του αρέσει εδώ, αν και κάθε τόσο εκνευρίζεται με τις μαλακίες που εμείς παίρνουμε αψήφιστα (πχ τέρμα τα καύσιμα σε συνδυασμό με απεργία ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας). Τους συναντώ τα τελευταία 3 χρόνια. Πηγαίνουμε για μπάνιο, για φαγητό, κόβουμε βόλτες ή καθόμαστε στο σπίτι μου και πίνοντας κρασί και συζητώντας στο μπαλκόνι. Οι σχέσεις μας πολύ καλές, δεν έχουν μείνει στα τυπικά. Και με τους δύο έχουμε πολύ καλή επικοινωνία.


Λίγο πολύ πάντα έπεφτε η ιδέα στο τραπέζι, αλλά από πέρσι επέμεναν πλέον να τους επισκεφτώ και να περάσω και στα μέρη τους μερικές μέρες. Εντάξει μου αρέσουν τα ταξίδια, αλλά δεν το έβρισκα και ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Φέτος ήρθαν στα μέσα Ιουλίου με αυτοκίνητο μέσω Ιταλίας. Από την πρώτη συνάντησή μας, μου πρότειναν να επιστρέψω μαζί τους και να με φιλοξενήσουν και να με τριγυρίσει στα μέρη τους ο πρώην (που έχει και άλλες μέρες άδεια) για καμιά βδομάδα. Δεν είχα κανονίσει τίποτα για το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι και τα οικονομικά δεν ήταν τόσο χαλαρά, μιας και με το καινούργιο σπίτι είχα αρκετά έξοδα. Δεν το απέρριψα. Μετά από μερικές μέρες δέχτηκα την πρόταση, ιδίως όταν συμφωνήσαμε ότι θα περάσουμε και μια από Βενετία που την έχω δει μόνο από το πλοίο και ήταν ονειρεμένη.

Φεύγουμε σήμερα από Ηγουμενίτσα, διανυκτερεύουμε στο πλοίο και αύριο διανυκτέρευση στη Βενετία. Μεθαύριο παίρνουμε το δρόμο βόρεια για Γερμανία. Μετά από μια εβδομάδα επιστρέψω αεροπορικώς.

Όσες φορές είχα προτείνει στη δική μου σχέση να βρεθούμε με το ζευγάρι εκ Γερμανίας, έβγαζε καντίλες. Το θεωρούσε αδιανόητο να μιλάω και να συναντιέμαι με τον πρώην μου και μάλιστα με τον γκομενό του. Δεν ήθελε με τίποτα να τους γνωρίσει. Υποθέτω ότι υπήρχε μια μεγάλη δόση ζήλιας, μιας και έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Ένας από τους λόγους προστριβής μου με την προηγούμενη μου σχέση (ο μετανάστης ήταν προ-προηγούμενη) ήταν ότι επικοινωνούσα και βρισκόμασταν με τον μετανάστη. Όσο και αν προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι είναι κάποιος που πέρασα όμορφα κάποια προηγούμενα χρόνια και δεν έχω την πολυτέλεια να διαγράφω ανθρώπους από την ζωή μου, δεν ήθελε να το καταλάβει. Επέμενε ότι σε όσους φίλους του μίλησε για το περιστατικό το θεωρούσαν αδιανόητο να υπάρχουν απλά φιλικές σχέσεις όταν προϋπήρξε ερωτική σχέση. Δεν θα ήθελα να διαχωρίσω straight και gay ψυχολογίες, αλλά νομίζω ότι για να έχω ερωτική σχέση με κάποιων θα πρέπει πρώτα να μπορώ να είμαι φίλος μαζί του. Δεν νομίζω ότι λειτουργεί το ίδιο στους straight. Ωστόσο όταν η ερωτική επαφή παύσει να υπάρχει και περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα, το φιλικό επίπεδο δεν καταρρέει.

Οι κολλητοί μου δεν το βρίσκουν περίεργο ή αφύσικο। Ίσως επειδή με γνωρίζουν περισσότερο; Ένας βέβαια από αυτούς επιμένει ότι έχω παραπάνω από όσο χρειάζεται ευρωπαϊκό αέρα ώστε να είμαι φίλος με τον πρώην μου και την σχέση του। Είναι αυτός περισσότερο Ανατολίτης ή εγώ παρά είμαι Ευρωπαίος;

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΖΩΗΣ

Εντυπωσιάστηκα με αυτό το εξαιρετικό άρθρο που διάβασα στην Αόρατη Μελάνη και σας το παραθέτω αυτούσιο:


Κάποιο απομεσήμερο χάζευα ως συνήθως το περιοδοκό της κυριακάτικης El País, όταν με πλησίασε ως συνήθως η λαθραναγνώστρια κόρη μου και έχωσε το κεφάλι της ανάμεσα σε μένα και τις σελίδες του περιοδικού.
- Α, κουνελάκια! - αναφώνησε ενθουσιασμένη.
- Ναι, και πουλάκια, κοίτα! - σιγοντάρισα εγώ.
Πράγματι το άρθρο είχε αρκετές φωτογραφίες με ζευγάρια ζώων, πράγμα αναμενόμενο μια που ο τίτλος του ήταν "Υπάρχουν ζώα gay;"
Η μικρή κοίταξε εξεταστικά τη σελίδα και με ρώτησε:
- Μαμά, τι θα πει αυτή η λέξη;
Εννοούσε φυσικά το "gay".
- Είναι αγγλική λέξη, της είπα, στα ελληνικά το λέμε "ομοφυλόφιλος". Είναι κάποιος που προτιμά να είναι ζευγάρι με έναν άλλον του ίδιου φύλου, ας πούμε άντρας με άντρα ή γυναίκα με γυναίκα.
- Γίνεται αυτό; - ρώτησε μισογελαστή, μισοκαχύποπτη.
Υποθέτω νόμισε ότι τη δουλεύω. Βλέπετε δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια στο περιβάλλον μας, και δεν είχε τύχει ν' αναφερθούμε άλλοτε στο θέμα αυτό.
- Βέβαια, - της απάντησα. - Να, το γράφει κι εδώ.
- Και στους ανθρώπους; - ζήτησε να μάθει.
- Και σ' αυτούς, - της είπα. - Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ετεροφυλόφιλοι, δηλαδή προτιμάνε να είναι ζευγάρι με κάποιον του αντίθετου φύλου. Υπάρχουν όμως και πολλοί που προτιμάνε σύντροφο του ίδιου φύλου.
Το σκέφτηκε λίγο και με ρώτησε:
- Και πώς κάνουνε παιδιά;
Το θέμα του πώς γίνονται τα παιδιά έχει συζητηθεί κάποιες φορές, αν και όχι διεξοδικά, γιατί η μικρή το βρίσκει μάλλον βαρετό. Αλλά ξέρει ότι χρειάζεται μια μαμά κι ένας μπαμπάς, και ότι ο ένας βάζει το σποράκι και ο άλλη το αυγουλάκι.
- Μερικοί δεν κάνουνε παιδιά, - της είπα. - Ορισμένοι υιοθετούν ένα παιδάκι που έχει χάσει τους γονείς του. Άλλοι ζευγαρώνουν με κάποιον από το άλλο φύλο μόνο για να κάνουν παιδί, και μετά γυρνάνε στο κανονικό ζευγάρι τους. Θυμάσαι τη φίλη σου την Αλεξία;
- Όχι.
- Κάναμε λίγη παρέα όταν ήσασταν μωρά, είχαν έρθει σπίτι μας, θα σου τη δείξω σε φωτογραφία. Η μαμά της είναι ομοφυλόφιλη, είναι ζευγάρι με μια άλλη γυναίκα. Όταν ήθελε να κάνει παιδί, το είπε σε έναν φίλο της άντρα, και εκείνος συμφώνησε να κάνουν ένα παιδάκι μαζί και να το μεγαλώσει εκείνη.

Δεν θυμάμαι τη συνέχεια της συζήτησης, άλλωστε δεν συνεχίστηκε και πολύ. Την ενδιέφεραν περισσότερο τα πουλάκια και τα κουνελάκια στις φωτογραφίες. Ύστερα κλείσαμε το περιοδικό και το θέμα ξεχάστηκε.

Μέσα μου όμως έμεινε ένας προβληματισμός. Η κόρη μου είναι επτά χρονών πια. Ήδη έχουν ενσταλαχτεί μέσα της τα πρότυπα που θα την καθορίσουν για την υπόλοιπη ζωή της. Και μέσα στα πρότυπα αυτά δεν υπάρχει το πρότυπο του ομοφυλόφιλου ζευγαριού. Όχι μόνο γιατί κανείς στο περιβάλλον μας δεν είναι ομοφυλόφιλος, αλλά και επειδή σε όλη την τεράστια ποσότητα πληροφορίας με την οποία βομβαρδίζονται τα παιδιά καθημερινά - σχολείο, βιβλία, τηλεόραση - δεν εμφανίζονται ομοφυλόφιλοι. Απλώς δεν υπάρχουν.

Είναι φανερό: παρά την τεράστια πρόοδο που έχει σημειωθεί στην κοινωνική αντιμετώπιση των gay, εξακολουθούν να μην υπάρχουν από την άποψη του κατεστημένου. Ή πιο σωστά, υπάρχουν, αλλά δεν τους δείχνουμε. Τους κρύβουμε κάτω από το χαλάκι για να μην τους δουν οι καλεσμένοι. Τους ανεχόμαστε, αλλά δεν τους αποδεχόμαστε.

Με πολύ κόπο και αγώνες φτάσαμε στο σημείο να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, δεν είναι ούτε άρρωστοι ούτε διεστραμμένοι ούτε λάθη της φύσεως αλλά συνάνθρωποι και συμπολίτες μας, και έχουν δικαίωμα να επιλέξουν πώς θα ζήσουν τη ζωή τους. Από εκεί όμως μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να απλώσουμε το χέρι στο ράφι του βιβλιοπωλείου και να αγοράσουμε ένα παιδικό βιβλίο όπου ο μικρός Κωστάκης μεγαλώνει σε ένα σπίτι με δύο μπαμπάδες, και το βιβλίο αυτό να μην θεωρείται γραμμένο ειδικά για να βοηθήσει στην εκμάθηση της "ανοχής της διαφορετικότητας" (τι άθλιος ευφημισμός, τι υπεροπτική συγκατάβαση) αλλά να θεωρείται απλώς ένα παιδικό βιβλίο που αναφέρεται σε μια φυσιολογική οικογένεια, έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο.

Και είναι όλο ανήφορος.

Δεν ξέρω ακόμη αν η κόρη μου είναι ετεροφυλόφιλη, ομοφυλόφιλη ή αμφιφυλόφυλη. Εικάζω το πρώτο από διάφορες ενδείξεις, αλλά είναι πολύ νωρίς για να είμαι σίγουρη. Πριν ακόμη γεννηθεί, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κάνω κάθε τι που περνά από το χέρι μου ώστε να ανατραφεί όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανόμενου κι εκείνου της σεξουαλικότητας, ώστε να αισθάνεται ελεύθερη να επιλέξει την κλίση της χωρίς πιέσεις, ούτε καν έμμεσες. Τουλάχιστον όχι από το οικογενειακό της περιβάλλον.

Τώρα όμως βλέπω ότι ο στόχος μου ήταν πολύ υψηλός, και φυσικά δεν τον πέτυχα. Γιατί για να δώσεις στο παιδί ελευθερία επιλογής, πρέπει να το έχεις εκθέσει εξίσου σε όλα τα διαθέσιμα πρότυπα. Δεν αρκεί να μην απαξιώσεις ένα πρότυπο, πρέπει και να το προβάλεις. Και το πρότυπο της ομοφυλοφιλίας δεν προβάλεται διόλου στην κοινωνία μας. Ακόμη και οι πιο φιλελεύθεροι και προοδευτικοί γονείς, που θα δέχονταν ασκαρδαμυκτί την ομοφυλοφιλία του παιδιού τους, δεν θα έφταναν στο σημείο να του την καλλιεργήσουν, ούτε θα χαίρονταν γι' αυτήν, ούτε θα την ανακοίνωναν δεξιά κι αριστερά μεταξύ τυρού και αχλαδίου.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών θα προβάλουν στο παιδί τους, συνειδητά ή ασυναίσθητα, μόνο τα ετεροφυλοφιλικά πρότυπα. Γιατί αυτά είναι τα "καλά", "σωστά", κοινωνικώς αποδεκτά κι εν τέλει επιθυμητά. Ποιος θέλει το παιδί του να είναι στο περιθώριο; Κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε για να ενταχθεί στη νόρμα, αν δεν ενταχθεί το παίρνουμε απόφαση, αλλά δεν πανηγυρίζουμε κιόλας.

Αν τελικά η κόρη μου προκύψει ομοφυλόφιλη, ελπίζω ότι θα νιώθει αρκετά άνετα ώστε να εκδηλωθεί μέσα στην οικογένειά της, ταυτόχρονα όμως θα έχει συναίσθηση ότι είναι καλύτερα να μην το διατυμπανίζει και πολύ, όχι χωρίς λόγο, όχι όπου να 'ναι.

Κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει σε μας τους άθεους.

Δεν είναι πλέον μεμπτό να είσαι άθεος, στην πραγματικότητα πάρα πολύς κόσμος είναι, αλλά το να το δηλώνεις και να ζεις σύμφωνα με αυτό, το να είσαι συνεπής στην ιδεολογία σου, εξακολουθεί να θεωρείται ένα είδος "πρόκλησης" και "υπερβολής". Επικρατεί η αίσθηση, ακόμη κι από πλευράς των ίδιων των άθεων, ότι "δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις θέμα", πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να ζεις και να εκφράζεσαι όπως αισθάνεσαι, αλλά υπάρχει κάθε λόγος να εξακολουθείς να παίζεις ένα θέατρο για να μην ταράζεις τα νερά. Να πηγαίνεις στην εκκλησία το πάσχα και να κουνάς τη λαμπάδα σου, να δέχεσαι χρόνια πολλά στην ονομαστική σου εορτή, να συμμετέχεις σε θρησκευτικές τελετές, ακόμη και να γίνεσαι νονός σε βάφτιση ή κουμπάρος σε θρησκευτικό γάμο. Όλοι περιμένουν από σένα να "δείξεις κατανόηση" στα έθιμα και στις ευαισθησίες των άλλων, των πολλών, των επικρατούντων - κανείς δεν διανοείται ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε να δείξει όχι μόνο κατανόηση αλλά και σεβασμό στις δικές σου πεποιθήσεις, στις δικές σου ευαισθησίες.

Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν κι έδεσαν με ένα άρθρο του Λύο Καλοβυρνά για το gay pride, και συγκεκριμένα με το εξής απόσπασμα:

Η συντριπτική πλειοψηφία των γκέι γυναικών και αντρών βιώνουν την ομοφυλοφιλία τους με αισθήματα ενοχής, κρυψίνοιας, αποσιώπησης. Μην ακούω βλακείες τύπου «δεν ντρέπομαι, απλώς δεν θέλω να το διαφημίζω». Οι άνθρωποι κρύβουμε μόνο αυτά που νιώθουμε ότι πρέπει να κρύψουμε, δηλαδή κάτι το κακόı τα καλά ποτέ δεν τα κρύβουμε. Ακόμα κι η πιο δημοφιλής δικαιολογία του Ελληνα γκέι, «δεν θέλω να πληγώσω τους δικούς μου», είναι ουσιαστικά παραδοχή της ενοχής γι’ αυτό το κακό πράγμα που είμαστε: «Έχω κάνει κάτι κακό κι αν το μάθουν θα πληγωθούν». Μόνο που δεν τους πληγώνουμε εμείςı οι δικές τους προκαταλήψεις τούς πληγώνουν. Εμείς δεν κάναμε τίποτα το στραβό, αλλά ακριβώς επειδή αυτό μας έχουν ενσταλάξει από μικρή ηλικία, γι’ αυτό μια παρέλαση ομοφυλόφιλης περηφάνιας έχει τόσο μεγάλη σημασία.

Αν όπου "γκέι" βάλουμε "άθεος" έχουμε το εξής αποτέλεσμα:

Η συντριπτική πλειοψηφία των άθεων βιώνουν την αθεϊα τους με αισθήματα ενοχής, κρυψίνοιας, αποσιώπησης. Μην ακούω βλακείες τύπου «δεν ντρέπομαι, απλώς δεν θέλω να το διαφημίζω». Οι άνθρωποι κρύβουμε μόνο αυτά που νιώθουμε ότι πρέπει να κρύψουμε, δηλαδή κάτι το κακό, τα καλά ποτέ δεν τα κρύβουμε. Ακόμα κι η πιο δημοφιλής δικαιολογία του Ελληνα άθεου, «δεν θέλω να πληγώσω τους δικούς μου», είναι ουσιαστικά παραδοχή της ενοχής γι’ αυτό το κακό πράγμα που είμαστε: «Έχω κάνει κάτι κακό κι αν το μάθουν θα πληγωθούν». Μόνο που δεν τους πληγώνουμε εμείς, οι δικές τους προκαταλήψεις τούς πληγώνουν. Εμείς δεν κάναμε τίποτα το στραβό, αλλά ακριβώς επειδή αυτό μας έχουν ενσταλάξει από μικρή ηλικία, γι’ αυτό μια παρέλαση αθεϊστικής περηφάνιας έχει τόσο μεγάλη σημασία.

Ειδικά στην περίπτωση των άθεων όμως, νομίζω ότι δεν τους φρενάρει τόσο έντονη η ενοχή και η ντροπή, όσο ο φόβος της απόρριψης. Είναι μάλλον απίθανο να ντρέπονται οι άθεοι που είναι άθεοι - από τη στιγμή που απορρίπτεις τη θρησκεία, η ενοχή παύει να έχει νόημα. Παραμένει όμως η ανάγκη για κοινωνική ένταξη, όχι απλώς για "ανοχή" αλλά για πλήρη και ισότιμη αποδοχή. Και ξέρουμε όλοι μας καλά ότι αν πάψουμε να συμμετέχουμε στο πανηγύρι της θρησκείας, αν πάψουμε να τηρούμε τα προσχήματα, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις οι οικογένειές μας θα πικραθούν, οι συγγενείς μας θα φρικάρουν, οι γνωστοι μας θα μας στραβοκοιτάξουν.

Και συνεχίζουμε να κουνάμε λαμπάδες και να βαφτίζουμε μωρά γιατί "είναι το έθιμο και δεν θέλουμε να στενοχωρήσουμε κανέναν". Πόσοι όμως νοιάζονται αν στενοχωρούν εμάς;

Αγαπητοί μου, νομίζω ότι ωριμάζει η στιγμή για ένα atheist pride.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Δεν παντρεύομαι...εγώ δεν σοβαρεύομαι.

Η μητέρα μου το επαναλαμβάνει συνεχώς, ο πατέρας μου συνεχώς ρωτά, οι τριγύρω μου εύχονται "με μια καλή κοπέλα" και κάθε φορά που παντρεύεται κάποιος φίλος είναι σίγουρο ότι θα ακούσω καμιά δεκαριά φορές "και στα δικά σου". Εγώ βέβαια το παίζω υπεράνω, ότι και καλά δεν με ενδιαφέρει ο γάμος και προτιμώ την ελευθερία μου.

Την Ελευθερία μου βέβαια όπως την ορίζουν αυτοί. Όχι δηλαδή ότι προτιμάω να τριγυρνώ τα βράδια και να αλλάζω ερωτικούς συντρόφους. Δυστυχώς η αλήθεια είναι πιο πεζή. Προτιμώ να μένω στο ωραίο μου σπίτι, μου αρέσει η σταθερότητα, να είμαι με τον σύντροφό μου και με φίλους, να μαγειρεύουμε και να κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί του.
Το πρόβλημα είναι λοιπόν, ότι όλοι αυτοί αν τους πω παντρεύομαι, μάλλον θα πάθουν φρίκη γιατί το θεωρούν αδιανόητο να παντρευτώ έναν άνδρα.

Για ξανασκεφτήτε το! Μήπως τελικά θέλετε να παντρευτώ έναν άνδρα;



Μήπως όμως πρέπει να το σκεφτώ και εγώ; Δεν είναι κρίμα από κοιλιακούς να καταλήξεις στην μπάκα;